Katedra
Wzniesienie pierwszej katedry przypisywane jest biskupowi Aetiosowi (ok. 630), pierwszemu znanemu biskupowi w starożytnym Pachoras (Faras). Świątynia została wzniesiona prawdopodobnie na ruinach wcześniejszych budowli, które zostały zniszczone podczas najazdu Sasynidów, władających w tym czasie Egiptem (619-628). Była to budowla na planie bazyliki, z przedsionkiem, absydą i dwiema zakrystiami. Do jej budowy wykorzystano kamienne bloki z egipskich świątyń.
W VIII wieku, w czasach biskupa Paulosa (690-710), katedra została przebudowana, tzw. Katedra Paulosa. Wnętrze podzielono na pięć naw, za którymi znajdowały się kaplice, a ściany pokryto wizerunkami Marii, Chrystusa, aniołów, świętych postaci. Z czasem między wizerunkami świętych zaczęły pojawiać się portrety miejscowych hierarchów kościelnych.
W X wieku, po pożarze, katedra została ponownie przebudowana w czasach biskupów Aarona (952-972) i Petrosa (972-999), tzw. Katedra Petrosa. Usunięto drewnianą konstrukcję dachu, wprowadzając sklepienia i kopułę, a także silniej zaakcentowano podział na nawy, zamykając przestrzenie między kolumnami ścianami z cegieł. Wnętrze kościoła, które ostatecznie przybrało kształt krzyża wpisanego w kwadrat, uległo zacieśnieniu i zaciemnieniu.
Północna nawa katedry była tradycyjnie miejscem przeznaczonym dla kobiet. W nawie południowej gromadzili się mężczyźni, nawa główna, którą podczas liturgii kroczyła procesja księży, pozostawała zwykle wolna. Na zakończeniu nawy głównej znajdowała się półkolista absyda z trybuną dla duchowieństwa, przed którą stał ołtarz. Ta część, tzw. prezbiterium oddzielone przegrodą ołtarzową, było niedostępne dla wiernych. Mogli w nim przebywać jedynie duchowni. Po bokach absydy znajdowały się dwie zakrystie. Wejście do kościoła prowadziło przez przedsionek (narteks), w którym modlili się pokutujący grzesznicy. Inny, niewielki przedsionek prowadził do nawy dla kobiet.
Na ścianach Katedry oprócz malowideł odkryto wiele napisów w językach greckim, nubijskim i koptyjskim. Jedne towarzyszyły przedstawieniom, inne były modlitwami pozostawionymi przez odwiedzających kościół pielgrzymów. Najcenniejszym znaleziskiem dla historyków była lista biskupów Faras: obok imion hierarchów widniały na niej także daty sprawowania przez każdego z nich urzędu biskupiego, dzięki czemu możliwe było ustalenie czasu powstania wielu malowideł.